دیالکتیک

هرچیز در عالم خلق عکس خودش را تولید میکند.زندگی مرگ را و خوبی بدی را و نور تاریکی را و اینها درهم کنشی ناگزیر دارند.

اما اگر موجودیتی موفق به خلق عکس خودش نشود معمولا به این دلیل است که آن پدیده طبیعی نبوده است مثلا فقری که ثروت نزاید یک پدیده غیرعادی بوده ، انسان ضعیفی که قوی نشود یک وضعیت غیر طبیعی را بدوش میکشد.جایی مقاومت باشد و نرمش در ادامه اش خلق نش‌ود یک انعطاف غیرعادی بوده است و شاید اساسا چیز دیگری جز آنچه شناسایی شده است.شاید اینکه از عدم خلق آمد و از ازل ابد هم همینطور موضوعیت داشته باشد.آن عکس همان تکامل بر مدار طبیعت است.درد در این بین مستثنی است.درد لذت را نمیسازد ،فقط خود را از صورتی به صورت دیگر برمیگرداند.از چهره ای به چهره ای برمیخیزد.عشق نفرت را به ارمغان می آورد و ترس ، جسارت را خلق می کند اما درد فقط درد را می آفریند .چرا؟چون جوهر درونی هستی درد است.هیچ موسیقی دانی قطعه ای محبوب نساخته که سرنوشتی دردمندانه نداشته باشد.هیچ هنرمندی پیکره بی نظیری نساخته مگر اینکه دردمندی بوده و خلاصه تحمل درد تلاش برای بازکردن دریچه های فهم به عالم حقیقت عام و کل هست.